《贾谊论》拼音版,带全文注音(苏轼)-文言文

yòu jiē gāo dì zhī jiù jiàng cǐ qí jūn 又皆高帝之旧将，此其君
chén xiāng dé zhī fèn qǐ tè fù zǐ gǔ 臣相得之分，岂特父子骨
ròu shǒu zú zāi jiǎ shēng luò yáng zhī 肉手足哉？贾生，洛阳之
shào nián yù shǐ qí yì zhāo zhī jiān 少年。欲使其一朝之间，
jìn qì qí jiù ér móu qí xīn yì yǐ 尽弃其旧而谋其新，亦已
nán yǐ wéi jiǎ shēng zhě shàng dé qí 难矣。为贾生者，上得其
xià guǒ bù zú yǔ yǒu wéi ér kě yǐ 下果不足与有为，而可以
wú hàn yǐ ruò jiǎ shēng zhě fēi hàn 无憾矣。若贾生者，非汉
wén zhī bù néng yòng shēng shēng zhī bù néng 文之不能用生，生之不能
jì rán hòu jǔ tiān xià ér wéi wú zhī 忌，然后举天下而唯吾之
suǒ yù wéi bú guò shí nián kě yǐ 所欲为，不过十年，可以
dé zhì ān yǒu lì tán zhī jiān ér 得志。安有立谈之间，而
jù wèi rén tòng kū zāi guān qí 遽为人“痛哭”哉！观其
guò xiāng wéi fù yǐ diào qū yuán yū yù 过湘为赋以吊屈原，纡郁
fèn mèn tì rán yǒu yuǎn jǔ zhī zhì 愤闷，趯然有远举之志。
qí hòu yǐ zì shāng kū qì zhì yú yāo 其后以自伤哭泣，至于夭
fú jūn zǐ zhī suǒ qǔ zhě yuǎn 夫君子之所取者远， zé bì yǒu suǒ dài suǒ jiù zhě dà 则必有所待；所就者大，
zé bì yǒu suǒ rěn gǔ zhī xián rén 则必有所忍。古之贤人，
jiē fù kě zhì zhī cái ér zú bù néng 皆负可致之才，而卒不能
bì yǒu yí sú zhī lèi shì gù fēi ，必有遗俗之累。是故非
cōng míng ruì zhì bú huò zhī zhǔ zé bù 聪明睿智不惑之主，则不
néng quán qí yòng gǔ jīn chēng fú jiān dé 能全其用。古今称苻坚得
dé jūn rú hàn wén yóu qiě yǐ bú yòng 得君如汉文，犹且以不用
sǐ rán zé shì tiān xià wú yáo shùn 死。然则是天下无尧、舜
zhōng bù kě yǒu suǒ wéi yé zhòng ní ，终不可有所为耶？仲尼
jūn xià dé qí dà chén rú jiàng 君，下得其大臣，如绛、
guàn zhī shǔ yōu yóu jìn zì ér shēn jiāo 灌之属，优游浸渍而深交
zhī shǐ tiān zǐ bù yí dà chén bú 之，使天子不疑，大臣不
jiè zhī cāo 介之操，
shāng bìng jǔ 伤病沮，
jiǎ shēng zhě 贾生者，
yì bú jiàn yòng 一不见用，
bù néng fù zhèn 不能复振。
yì jǐn qí suǒ fāLeabharlann 亦谨其所发zé yōu 则忧
ér wéi 而为
zāi 哉！
wáng qí shù jī zhào wǒ jūn ：“王其庶几召我。”君
zǐ zhī bù rěn qì qí jūn rú cǐ qí 子之不忍弃其君，如此其
hòu yě gōng sūn chǒu wèn yuē fū 厚也。公孙丑问曰：“夫
zǐ hé wèi bú yù mèng zǐ yuē 子何为不豫？”孟子曰：
jiǎ yì lùn 贾谊论
sòng sū shì [ 宋 ] 苏轼
fēi cái zhī nán suǒ yǐ zì yòng 非才之难，所以自用 zhě shí nán xī hū jiǎ shēng wáng 者实难。惜乎！贾生，王 zhě zhī zuǒ ér bù néng zì yòng qí cái 者之佐，而不能自用其才 yě 也。
yòng hàn wén yě 用汉文也。
fú jiàng hóu qīn wò tiān zǐ xǐ ér 夫绛侯亲握天子玺而
shòu zhī wén dì guàn yīng lián bīng shù shí 授之文帝，灌婴连兵数十
wàn yǐ jué liú lǚ zhī cí xióng 万，以决刘、吕之雌雄，
shèng rén lì shì yú tiān xià gǒu fēi 圣人，历试于天下，苟非
dà wú dào zhī guó jiē yù miǎn qiǎng fú 大无道之国，皆欲勉强扶
chí shù jī yī rì dé xíng qí dào 持，庶几一日得行其道。
xíng qí wàn yī zhě wèi bì jiē qí shí 行其万一者，未必皆其时
jūn zhī zuì huò zhě qí zì qǔ yě 君之罪，或者其自取也。
yú guān jiǎ shēng zhī lùn rú qí 愚观贾生之论，如其
suǒ yán suī sān dài hé yǐ yuǎn guò 所言，虽三代何以远过？
jué shì yì bú shàn chǔ qióng zhě yě 绝。是亦不善处穷者也。
fú móu zhī yí bú jiàn yòng zé ān zhī 夫谋之一不见用，则安知
zhōng bú fù yòng yě bù zhī mò mò yǐ 终不复用也？不知默默以
fāng jīn tiān xià shě wǒ qí shuí zāi “方今天下，舍我其谁哉
ér wú hé wèi bú yù jūn zǐ ？而吾何为不豫？”君子
zhī ài qí shēn rú cǐ qí zhì yě 之爱其身，如此其至也。
fú rú cǐ ér bú yòng rán hòu zhī tiān 夫如此而不用，然后知天
dài qí biàn ér zì cán zhì cǐ wū 待其变，而自残至此。呜
hū jiǎ shēng zhì dà ér liàng xiǎo cái 呼！贾生志大而量小，才
yǒu yú ér shí bù zú yě 有余而识不足也。
gǔ zhī rén yǒu gāo shì zhī cái 古之人，有高世之才
qí yǐ cǐ zāi yú shēn bēi shēng zhī zhì 其以此哉！愚深悲生之志
gù bèi lùn zhī yì shǐ rén jūn dé ，故备论之。亦使人君得
rú jiǎ shēng zhī chén zé zhī qí yǒu juàn 如贾生之臣，则知其有狷
wáng měng yú cǎo máo zhī zhōng yì zhāo jìn 王猛于草茅之中，一朝尽
chì qù qí jiù chén ér yǔ zhī móu 斥去其旧臣，而与之谋。
bǐ qí pǐ fū lüè yǒu tiān xià zhī bàn 彼其匹夫略有天下之半，
jiāng zhī jīng xiān zhī yǐ rǎn yǒu shēn 将之荆，先之以冉有，申
zhī yǐ zǐ xià jūn zǐ zhī yù dé qí 之以子夏。君子之欲得其
jūn rú cǐ qí qín yě mèng zǐ qù 君，如此其勤也。孟子去
qí sān sù ér hòu chū zhòu yóu yuē 齐，三宿而后出昼，犹曰